Pour le français, cliquez ici.
Hervé Yamguen is een Kameroense dichter, fotograaf, en beeldend kunstenaar. Zijn belangstelling voor kunst ontstond al op jonge leeftijd, maar zijn familie moedigde hem niet aan om een carrière in de kunst na te streven, omdat dit in strijd was met hun traditionele waarden. Toen hij op zeventienjarige leeftijd begon te schilderen, kreeg hij toch hun steun. Zijn autodidactische praktijk ontwikkelde zich tot een eigen artistieke visie tegen het einde van de jaren 1980. Sindsdien heeft hij opleidingen gevolgd in Kameroen en in het buitenland, waaronder een jaar aan de École des Arts Décoratifs in Straatsburg in 2000.
Hoewel Yamguen zich voornamelijk toelegt op schilder- en beeldhouwkunst, heeft hij ook met andere media gewerkt, zoals fotografie, performance, installatie en decorontwerp. Zijn passie voor schrijven ontwikkelde zich als een middel om over zijn identiteit te reflecteren en ze in vraag te stellen, met verschillende dichtbundels als resultaat. In zijn geboortestad Douala woont de kunstenaar in de wijk New Bell, waar de bijzondere, stedelijke sfeer de kunstenaar de kans geeft om aan verschillende activiteiten deel te nemen. Via het plaatselijke designcollectief ‘Kapsiki-kring’ ondersteunde en maakte hij de opening van K Factory mogelijk, een galerie voor hedendaagse kunst en een residentieprogramma voor kunstenaars.
Onlangs werd hij in het dorp van zijn vader (Bandja-Balassie in Haut-Nkam) tot notabele benoemd. Dit liet hem toe om enerzijds opnieuw aanknoping te vinden met traditionele gebruiken en rituelen en anderzijds zijn hedendaagse kunstpraktijk voort te zetten. ‘Ik ben al jaren bezig met het onderwerp “mens-plant-dier”. Bij het maken van vormen verschuiven de dingen en vermengen ze zich met elkaar; het is een metamorfose, een transfiguratie. Een menselijk gezicht wordt een vogelfiguur. In het animisme zijn mens-natuur-dier met elkaar verbonden. Mijn werk vloeit voort uit een stroom van bewustzijn, als in een droom. Mijn kunst is geworteld in de behoefte om het alledaagse te overstijgen, om buiten de werkelijkheid te treden. De kleuren worden een universum van spontaniteit van gebaren, met gevoelens die uit mijn hart stromen. Ik gebruik reeksen van beelden, als een verhalenverteller.’
