Tijdens zijn beginjaren als kunstenaar maakt Weiner onder meer schilderijen waarvan hij de hoeken weghaalt en objecten waaruit hij vierkanten wegsnijdt. In dit werk neemt het verwijderen van materie de overhand. Kennismaking met de kunst en het gedachtengoed van Sol LeWitt wordt voor Weiner een keerpunt. De kunstenaars interesse voor de uiterlijke verschijningsvorm van kunstwerken vermindert. Sterker nog, hij vindt tekst evenwaardig aan kunst die in materiële vorm is uitgevoerd en hanteert taal als ‘sculpturaal materiaal’ en voornaamste medium voor zijn beeldende kunst. Taal is immers ‘the most objective thing’ (het meest ‘onvoorwerpelijke’) dat door de mens werd bedacht, een zuiver abstract fenomeen dat een idee kan vatten en uitdrukken. In 1968 zet Weiner een tentoonstelling op in de vorm van een boekje met korte teksten waarin kunstwerken worden beschreven die lezers zich in gedachten kunnen voorstellen.
