Sinds de late jaren ‘60 werkt Lili Dujourie aan een oeuvre dat schippert tussen schilderkunst en sculptuur. Ze gebruikt materialen die een tegenstrijdigheid in zich dragen: materialen die zacht én hard zijn, wendbaar én onwrikbaar. Vanuit die materie tast ze de ruimte af tussen vloer en muur, beweging en stilstand, tussen schilderkunst, sculptuur, fotografie en video. Ze maakt nooit een eenduidige keuze. Ze gaat op zoek naar de tussenruimte, de plooi. Elk werk van Dujourie is een fragment, een element in een subtiel spel van aan- en afwezigheid.
Terugkerende thema’s in haar uiterst subtiel en poëtisch werk zijn herinnering, verlies, vergankelijkheid en kwetsbaarheid. Toch is haar werk allesbehalve nostalgisch te noemen. Met uiteenlopende materialen zoals marmer, staal, gips, papier en fluweel onderzoekt ze de materiële en symbolische potenties van haar werk in de ruimte. Ze installeert in elk werk, dat steeds een fragmentair karakter heeft, wat Yve-Alain Bois een ‘esthetiek van verwarring’ noemt’. Als kijker ervaar je een dualiteit, een subtiel spel tussen aan- en afwezigheid, afstand en nabijheid, illusie en realiteit, beweeglijkheid en stilstand.
