Hoewel Swennen altijd een haat-liefdeverhouding had met de (schilder)kunst, was hij al eind jaren ’60 artistiek actief in zijn ouderlijke woning. Hij maakte er vrij absurdistische, aan het dadaïsme grenzende schilderijen en objecten. Toch duurde het nog tot de vroege jaren ’80 voor hij daadwerkelijk op de kunstscene verscheen. In de laatste dertig jaar ontwikkelde Swennen een zeer heterogene artistieke praktijk, waarbij hij experimenteerde met diverse ondergronden en allerlei schilderkunstige motieven en stijlen, al dan niet in combinatie met woord- en taalconstructies. In zijn spreken over schilderkunst is Swennen zich meer en meer gaan opwerpen als zoekende redenaar en ‘intuïtieve theoreticus’. Zijn onaflatend verkennende mentaliteit, met als uitgangspunt dat alles betekenisloos is, maakt van Swennen een van de markantste schilders van zijn generatie.
