Met een aantal opmerkelijke scatologische werken, zoals de beruchte ‘Cloaca’ (2000), wist Wim Delvoye zich te profileren als een van de meest controversiële kunstenaars van zijn generatie. Het kunstenaarsmodel dat hij daarvoor hanteerde, is dat van de ‘super’-kunstenaar: de zakenman-ondernemer die het heft in eigen handen neemt. Kenmerkend voor dit soort kunstenaars is dat ze als geen ander inspelen op de gangbare politieke, economische en culturele modellen en in het bijzonder op de mechanismen die de kunstwereld en de kunstmarkt aandrijven. Tegelijk reageren ze via hun multimediale werk scherp op oubollige stellingnames rond het kunstenaarschap en het kunstwerk. Delvoye stelt zich op als een autodidact die, bijgestaan door experts en ervaren ambachtslui, voortdurend kennis van nieuwe technieken verwerft en de grenzen ervan uitdaagt.
