In de reeks tentoonstellingen met opkomende kunstenaars presenteert het S.M.A.K. nieuw werk van Wesley Meuris (°1977, Lier).
Meuris volgde les aan de Sint-Lucas Hogeschool te Brussel en studeert dit jaar af aan de postgraduaatsopleiding aan het H.I.S.K. (Hoger Instituut voor Schone Kunsten) te Antwerpen. In 2002 stelde hij ondermeer tentoon in de Freespace van het NICC, in 2003 in W139 in Amsterdam. In 2004 was zijn werk te zien in een groepstentoonstelling in Willebroek, Dendermonde, Damme en Ename. Eerder dit jaar toonde hij zijn werk in de reeks ‘Project Rooms’ in Arco’05 te Madrid.
Voor zijn werk vertrekt Wesley Meuris van de interactie tussen architectuur en ons geconditioneerd gedrag. In zijn werk stelt hij vragen naar de gangbare conventies en het automatisme waarmee we met gestandaardiseerde architecturale ruimtes omgaan. Zijn uitgangspunt zijn de basisregels die doorheen de tijd ontstaan zijn omtrent afmetingen, materiaalgebruik, proporties en verdeling van onze leefomgeving. In zijn werk speelt hij met deze (culturele) conventies en bevraagt deze. Op deze manier maakt hij dat vertrouwde vormen of bouwsels tegelijk herkenbaar en bevreemdend overkomen. Zo realiseerde hij een reeks prints, maquettes en sculpturen gebaseerd op bouwkundige omgevingen zoals zwembaden en sportterreinen. Uitgaande van rechthoekige vormen met baanaanduiding brengt hij variaties aan in zowel vormen, kleuren, lijn- en tegelpatronen. Voor een recente tentoonstelling in een ruimte van de KULAK in Kortrijk creëerde hij een aantal omkleedhokjes die aan het gebouw een andersoortig karakter gaven. Met zijn architecturale modellen onderzoekt Wesley Meuris factoren die de inrichting dicteren, zoals hygiëne, privacy, comfort of schaamte. Op deze manier beoogt Meuris de betekenis van de constructies te ontrafelen. Sinds 2004 ontwikkelde Meuris een zoölogisch classificatiesysteem voor dieren. Kooien in dierentuinen worden doorgaans ontworpen in overeenstemming met de noden en leefbaarheid voor een bepaalde diersoort opdat deze kan overleven in een artificiële context. Daarnaast zijn elementen zoals architectuur, controle en het kunnen bekijken belangrijk. Meuris ontwierp een eigen classificatiesysteem voor dieren vanuit een vooropgestelde systematiek en eigen visuele ervaringen. Criteria die hij hierbij hanteerde zijn: de aard en soort dier; de grootte en karakteristieken van de kooi (water, grondsoort); de klimatologische condities (temperatuur, vochtigheid); zorg en voedingsgewoontes en tenslotte de relatie kooi-publiek. Dit resulteerde in een reeks tekeningen van een soort visionaire architectuurconstructies als een catalogus van uiteenlopende diersoorten. Vertrekkende van deze reeks construeert Meuris de afzonderlijke kooien voor specifieke tentoonstellingen. In februari 2005 bouwde hij een kooi voor de ‘Galago Crassicaudata’ (een aapsoort) in Arco Madrid, een vrijstaande kooi met glas. Aangezien de kooien leeg zijn en er ook in de tekeningen nergens een spoor is van de dieren zelf, wordt het werk tevens een bevraging van aanwezigheid/afwezigheid en onze eigen verbeelding (we stellen onszelf in de kooi voor). We stellen ons automatisch de vraag wie er geviseerd wordt, dier of bezoeker? De kooi als kijkconstructie, is als een ontdubbeling van de tentoonstellingsruimte in het museum, waar men eveneens naar objecten (ipv subjecten, dieren) komt kijken. Met de lege kooi wordt de logica van de tentoonstellingsruimte ontdubbeld. Met de eigenheid van de langwerpige Kunst Nu-ruimte in gedachte, realiseerde Meuris in het S.M.A.K. een nieuwe kooi voor de ‘Dendrologus Dorianus’, een boom kangeroe uit Australië.
