De tentoonstelling Dream Extensions focust op video-installaties die functioneren als ruimtelijke verlengstukken van droomwerelden en persoonlijke fantasieën.
De bezoeker wordt ondergedompeld in negen geesteswerelden, gaande van wensvoorstellingen tot nachtmerries. Alle kunstenaars werken met een rijkdom aan beelden waartegenover de toeschouwer zijn eigen intimiteit dient te positioneren.
Dream Extensions dompelt de bezoeker via video-installaties onder in mentale werelden die hij anders zelden of nooit fysiek zou betreden. De bezoeker kan niet alleen alle kanten uit kijken, hij luistert ook, loopt rond of gaat zitten, besteedt aanzienlijk wat tijd om de draad van de verhalen op te pikken. Met film, literatuur en popsongs hebben de video-installaties immers een vorm van narratieve suggestie gemeen. De toeschouwer kan zelf de narratieve ruimte van de kunstenaar betreden en het verhaal vanuit zijn eigen standpunt interpreteren. Binnen de geselecteerde groep valt de verscheidenheid aan imaginaire ruimtes op. Het zijn zovele visies die elkaar aanvullen, versterken of corrigeren. De gehanteerde imaginaire plekken illustreren de huidige verbrokkeling van de verbeelding. Een politieke, religieuze, sociaal-culturele of psychologische eenheid valt er ver in te zoeken. Jane & Louise Wilson laten de toeschouwer in video-installaties als "Stasi" en "Gamma" binnensluipen in navelcentra van de politieke verbeelding, met een virtueel werkelijkheidsgehalte alsof deze complexen gisteren nog ten volle functioneerden. In "Proton, Unity, Energy, Blizzard" en "Star City" verkennen de Britse zusters de bevreemdende wereld van een ruimtevaartbasis in Kazachstan. Op basis van t.v.-beelden vormen we ons een rudimentaire voorstelling van deze scharnierpunten tussen aardse zekerheid en interplanetaire utopie. De bezoeker ondergaat het imponerende karakter van de lanceerbasis. Het zijn hedendaagse monumenten die de pracht en vervreemding illustreren die met de technologie gepaard gaan. Mariko Mori combineert in haar visie een hoogstaande metatechnologie met een boeddhistische traditie waarbij de spirituele mens zijn fysieke beperkingen overstijgt. Virtuele omgevingen als "Dream Temple" en "Wave Ufo" confronteren de toeschouwer met het punt waar zijn lichaamscellen opnieuw deel worden van de kosmos. Mariko Mori illustreert de raakvlakken tussen geavanceerde technologie en spirituele dromen uit het verleden. Archeologie en futurisme lijken elkaar terug te vinden.
Abigail Lane bouwde een circuit uit van drie video – installaties waarin de toeschouwer oog in oog komt te staan met zijn boosaardig evenbeeld. Als laatste worden in "The Fountain" echter de geslagen wonden gelaafd. De destructie en heling schuilen niet alleen in ons, maar hangen bij wijze van spreken in de energievelden rondom ons. In de video – installaties van Anne-Mie Van Kerckhoven wordt vanuit een puur zinnelijke lichaamsbeleving, de directe aanwezigheid en de last van de dagelijkse sleur een zoektocht ondernomen naar mentale uitersten. Daarbij overstelpt ze ons met vage symbolen, waarvan we de interpretatie mede bepalen. Susan Hiller legt in haar video-installatie "Belshazzar’s Feast" een verband tussen de krantenverhalen over buitenaardse boodschappen op televisietoestellen na zendtijd en de eeuwenoude traditie van huisgenoten om elkaar sterke verhalen te vertellen al starend naar het vlammenspel in het haardvuur. New Age, science - fiction en ufologie gaan deel uitmaken van een zelfde ruimte. Olaf Breuning plaatst ons oog in oog met de subculturele rituelen beoefend door wezens die van buiten onze ruimte en tijd lijken te komen maar in feite naast onze deur wonen. We belanden midden in esoterische bijeenkomsten, waar we door vreemde krachten uit ons vertrouwde zelfbeeld gesleurd worden. In "The Wind" gunt Eija-Liisa Ahtila ons een blik in een individu dat met zichzelf en de buitenwereld in de knoop ligt. We zijn getuige van de psychische verwarring alsof we zelf in de hersenskronkels mee gluren.
Als toeschouwer schommelen we tussen betrokkenheid bij de ik – verteller en verbondenheid met de zogenaamd objectieve wereld van de objecten rond haar. De tekst genoopt onze fantasie immers tot medeleven, terwijl de fysieke spreiding van schermen en geluiden ons eerder als verlengstuk doet fungeren van de weerstand biedende huiskamer. In het "Bunny Lake" project vertrekt Georgina Starr van twee filmklassiekers, "ng" van Otto Preminger en "Targets" van Peter Bogdanovich. Het meisje "Bunny Lake" wordt door haar moeder als vermist opgegeven, maar de politie twijfelt bij momenten of het kind wel echt bestaat. Als je weet dat in "Targets" een wilde schutter van achter een filmscherm op het publiek mikt, dan besef je dat hier alle ingrediënten bijeen zijn om de grenzen tussen fictie en realiteit, misdadiger en slachtoffer, protagonist en toeschouwer op losse schroeven te zetten.
