Forse Italia

Daarnaast krijgen verschillende jonge Italiaanse kunstenaars de kans om hun werk in Gent te presenteren. De selectie van deze kunstenaars gebeurde tijdens verschillende bezoeken aan Italië, na het bekijken van studio’s en tentoonstellingen en gesprekken met Italiaanse organisatoren. Uitgangspunt hierbij was het brengen van interessante kunstenaars die nog niet in België exposeerden. Er bestaan sinds lange tijd goede banden tussen het S.M.A.K. en de Italiaanse kunstscène, tal van Arte Povera kunstenaars maken deel uit van de museumcollectie, vorig jaar vond er een grote tentoonstelling Jannis Kounellis plaats, maar ook aan groepstentoonstellingen zoals ‘Over the Edges’ of ‘Casino 2001’ participeerden meerdere Italianen. Het netwerk van contacten dat zo tot stand kwam, fungeerde in de voorbereiding van deze tentoonstelling als vertrekpunt. Elk van de zeven kunstenaars werd gekozen om hun oeuvre dat op een verfrissende wijze met de werkelijkheid omgaat, dat een unieke positie inneemt, hetgeen ze elk al bewezen in hun participatie aan projecten of tentoonstelling (hoofdzakelijk in Italië). In die zin is er geen alomvattend thema dat de verschillende kunstenaars verenigd, maar zou men eerder kunnen spreken van verschillende solo-presentaties.

Elk van de zeven kunstenaars krijgt een ruimte ter beschikking op de benedenverdieping van het museum om hun werk te presenteren. Sommige kunstenaars zullen nieuw werk voor de tentoonstelling maken. Andere kunstenaars tonen recent werk in een nieuwe opstelling. Nicoletta Agostini (°1971) brengt erg eenvoudige, krachtige beelden die als film in de ruimte geprojecteerd worden. ‘Mi Sa Di Si’ refereert aan het naïeve spel van het plukken van een bloem, bij elk blaadje twijfelend of men al dan niet geliefd is. Het beeld toont enkel een romp tegen een witte muur, door de projectie in de hoek van de ruimte lijkt het bloemblaadje echter op de naastliggende muur te vallen. Door reductie van onderwerp en actie, en het ontbreken van haast elk vorm van taal of dialoog, herinnert Agostini’s werk aan pantomime, een hedendaagse stilleven of zelfs een tableau vivant. ‘The Wall’ van Paolo Chiasera (°1978) toont de kunstenaar schijnbaar ter plaatse lopend voor een snel bewegende achtergrond. Afwisselend schuiven beelden van de stad, landschappen, maar ook fragmenten uit metafysische schilderijen van Giorgio De Chirico voorbij. Chiasera’s werk onderzoekt begrippen als tijd en ruimte, lichamelijke inspanningen versus mentale trajecten, daarbij veelal refererend aan de kunstgeschiedenis. Voor Lara Favaretto (°1973) moet kunst een positieve meerwaarde aan het leven geven. Dit doet ze door het alledaagse los te maken van gebruikelijke functies en betekenissen. De installatie ‘Giving you a day’ bevat elementen uit carnaval en circus en combineert deze in een tot de verbeelding sprekende vormentaal. Daniele Puppi (°1970) projecteert video’s in de ruimte waarin hij ze geregistreerd heeft. Het gaat steeds om heel eenvoudige, beknopte acties die frontaal in beeld gebracht worden. De acties van camera en performer - de kunstenaar zelf - brengen karaktertrekken van de ruimte onder aandacht. Een deur gaat eindeloos open en toe, een bal botst de kamer door, een wand ontdubbelt zich, allen tonen ze verhoudingen van het lichaam tot de ruimte. Pietro Roccasalva (°1970) transformeert bepaalde ideeën doorheen tekeningen, schilderijen en film en fotografie. Schilderen is voor Roccasalva geen medium, maar eerder een middel om een ‘activiteit’ of ‘proces’ in de kunstgeschiedenis in te schakelen. Zijn werk biedt een grondige reflectie op architectuur, schaal en perspectief. Corrado Sassi (°1965) biedt met zijn levensgrote ‘sneeuwbollen’ een reflectie op banale situaties en wil de toeschouwer emotioneel betrekken bij een innemende scène.

Tijdens de opening zullen in de sneeuwbollen cliché-achtige personages - zoals ‘de new-age reiziger’ of ‘de workaholic’ opgevoerd worden. Parallel aan zijn installaties brengt Sassi ook foto’s, snapshots die hij haast voortdurend maakt en waaruit hij zorgvuldig kiest voor afdruk op groot formaat. Donatella Spaziani (°1970) maakt foto’s van ruimtes en steden, steeds van vanuit de beslotenheid van een (hotel)kamer. Ze noemt deze ‘foto-zelf-portretten’ waarin ze zichzelf ensceneert, echter meestal anoniem, zonder haar gezicht te tonen. Ze kunnen eerder als mentale portretten van plekken gezien worden. In het S.M.A.K. brengt Spaziani verschillende reeksen samen, opnames die ze maakte in Japan, Italië, Zweden en Frankrijk.

Deze tentoonstelling maakt deel uit van het internationaal samenwerkingsproject 'Arte all'Arte. Rinascimento-Nascimento'. Binnen dit programma verrichten verschillende Europese musea onderzoek naar de relaties tussen kunst, wetenschap en technologie, doorheen verschillende disciplines en tijdsperiodes. Het doel van dit project is te illustreren hoe hedendaagse kunst tegelijkertijd als een verderzetting en vernieuwing van artistieke tradities uit het verleden kan gezien worden. In dit kader vinden er ook presentaties en symposia plaats in het Museo Leonardiano in Vinci (Italië), Het Domein in Sittard (Nederland), het Palais de Tokyo in Parijs (Frankrijk) en het Arken Museum in Kopenhagen (Denemarken). De tentoonstelling vindt plaats met de steun van het Culture 2000 programma van de Europese Unie, als deel van het project 'ARTE ALL'ARTE RINASCIMENTO NASCIMENTO'. De inhoud van dit project reflecteert niet noodzakelijk de positie van de Europese Gemeenschap, noch ligt er enige verantwoordelijkheid bij de E.U.