Op vrijdag 1 december 2006 zal de Nederlandse kunstenaar Lars Eijssen (1967) een eenmalige performance organiseren in het S.M.A.K .
Deze performance wordt gepresenteerd als een prelude op het internationale tentoonstellingsproject van gastcurator Nina Folkersma, dat in 2008 zal plaatsvinden.
Lars Eijssen creëert performances die eruit zien als hypergestileerde ‘tableaux vivants’, uitgevoerd door een zorgvuldig samengesteld team van zangers, dansers, stylisten, modeontwerpers en lichtontwerpers. Kenmerkend voor performancekunst is het live-moment, de ontmoeting met het ‘hier en nu’ van het kunstwerk. Volgens Lars Eijssen is dit een niet te onderschatten krachtige ervaring. Zijn performances, die meestal rond tien minuten duren, zijn er dan ook op gericht om deze ervaring te intensiveren en het kortstondige ‘hier en nu’ voor eeuwig in het geheugen van de toeschouwer te prenten. Een treffend voorbeeld is zijn performance ‘Flower Piece #1: The Effort’ uit 2005. Op een nagebouwd akkerveld bevonden zich vier Indiase dansers en een drietal uitbundig geklede zangeressen, gerangschikt als een boeketje bloemen. Tezamen vormden de dansers, zangers en het decor als het ware een bewegend schilderij waarin klassieke schilderkunstige motieven als ‘de oogst’, het ‘zaaien’ en het ‘bloemstilleven’ op traditionele en tegelijkertijd uiterst hedendaagse wijze werden verbeeld.
Nieuwe performance Speciaal voor het S.M.A.K. ontwikkelde Lars Eijssen een nieuwe performance, getiteld ‘New Dawn Fades’. In deze performance zingt een jongetje, gekleed in een te zwaar kostuum, een lied, terwijl achter hem in de duistere, lege Floraliahal een zonsopkomst wordt verbeeld. Het geheel levert een paradoxale scène op. Na enkele minuten zal het merendeel van het publiek het lied ‘New Dawn Fades’ van Joy Division herkennen. Dit nummer dateert van 1979 en markeert het historische omslagpunt van de jaren zeventig naar de jaren tachtig - een periode waarin allerlei stijloefeningen plaatsvonden die nu ons beeld van de donkere en pessimistische jaren tachtig bepalen. Het aanvankelijke plezier van de herkenning van het lied en de vertedering door de jonge zanger, die ondanks zijn leeftijd het iconische nummer van een andere generatie blijkt te kennen, zou als een hoopvol en optimistisch begin ervaren kunnen worden. Maar dan slaat de stemming om. De toon en inhoud van de tekst, samen met de herinnering aan de tijdsgeest van de jaren tachtig en het gekozen einde van de zanger van Joy Division, ontnemen de glans aan het zien van de nieuwe ochtend. Een dageraad dooft langzaam uit: a New Dawn Fades. Deze benadering is typerend voor de werkwijze van Lars Eijssen: hij houdt vast aan de gestileerde beeldtaal van onze tijd, maar wordt tegelijkertijd gedreven door een verlangen naar authentieke gevoelsbelevingen; een zoeken naar elementen die aan de vluchtigheid van de moderne wereld voorbijgaan en de verborgen schatten van een voorbije tijd tonen. Net als in zijn eerdere performances zal ook bij ‘New Dawn Fades’ de geconcentreerdheid van de gebeurtenis, plus de aandacht die aan zang, kleding, make-up en licht is besteed, zorgen voor een belevenis die niet snel vergeten wordt door hen die erbij waren.
