Thierry De Cordier (°1954, Oudenaarde) wordt algemeen erkend als één van de belangrijkste kunstenaars van zijn generatie.
Het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst Gent presenteert van 11 december 1999 tot en met 27 februari 2000 de eerste individuele tentoonstelling van De Cordier in een Belgisch museum. Het betreft een tentoonstelling van uitsluitend tekeningen. De meeste van deze ca. 100 werken worden voor het eerst tentoongesteld.
De tekeningen van Thierry De Cordier vormen het hart van zijn denken en handelen - de keuken van de kunstenaar. Ze laten (letterlijk) de schriftuur van de kunstenaar zien. Het zijn gedachten, vermoedens, gewaarwordingen, bedenkingen, mijmeringen waarin de wereld wordt toegesproken, een kerktoren in brand wordt gestoken, een grondplan van de groentetuin wordt uitgewerkt, een landschap zich transformeert in een groente of geslachtsdeel. Men wordt verplicht deze geabsorbeerde gedachtenwendingen en gevoelsoverwegingen in al hun duistere twijfelzucht en geestrijkheid harkend en moeizaam verkennend te lezen. Met zijn tekeningen en geschriften tracht Thierry De Cordier de natuur ‘van buiten te leren’ (apprendre la nature par coeur). De Cordier schrijft al tekenend en tekent al schrijvend. De tekeningen noemt hij zelf “kalken van de gedachten” in het (te zware) hoofd, de forensische sporen van het denken. Soms lijken ze de voorstudie van een sculptuur te zijn, soms zijn het “na-studies” van dat beeldend werk. De tekeningen ontwikkelen zich niet rechtlijnig maar cyclisch. Thema’s die nog niet zijn uitgewerkt in het sculpturale werk worden vaak aangekondigd in de werken op papier. Andersom worden vroegere motieven uit het beeldhouwwerk in tekeningen en geschriften herwerkt. Het zijn poëtische proposities voor de beschouwer. Ze nodigen uit tot een wandeling door een wereld van iemand, de kunstenaar, die de wereld en zijn positie in die wereld als een mysterie ervaart en zelf op zoek gaat, vragen stelt, suggesties doet, tekens achterlaat.
In zekere zin zijn de tekeningen, teksten en sculpturen van Thierry De Cordier echter ook boodschappen van de kunstenaar aan zichzelf: vermaningen, zelfbespiegelingen, relativeringen, bedoeld om zichzelf en anderen beter te begrijpen. De Cordier kiest positie ergens tussen subjectieve zelfbespiegeling en universele levensfilosofie, tussen misantropie en de diep-menselijke behoefte aan communicatie. Zijn werken bevinden zich op de grens tussen zwijgen en spreken, tussen weten en vergeten. Ooit schreef De Cordier (onder meer op de sculptuur ‘De Bewaker van mijn groentetuin’ in de verzameling van het S.M.A.K.): ‘Je n’ai absolument rien à voire avec le XXieme siècle’. Dit was geen uitspraak van een a-sociaal iemand. De kunstenaar ondernam een poging om buiten zijn tijd te gaan staan om van buitenaf zijn eigen plaats beter te kunnen begrijpen, zijn positie, en in extenso de positie van de in deze wereld geworpen medemens, beter te kunnen bepalen. Zoals Petrarca de Mont Ventoux beklom en vanop dat verheven standpunt een ander, en helder beeld kreeg van de wereld, zo houdt Thierry De Cordier zich op aan de rand der dingen. En vanuit het besef dat de mens een ‘gebrek’ is, ontwikkelt hij voor zichzelf een wereldvoorstelling, een soort éénpersoonsdoctrine. Hij creëert vanuit een soort onvrede met wat hij is, en hij wil steeds ontsnappen aan wat hij wordt of tot wat hij verwordt. Thierry De Cordier noemde zich ooit een ‘zondagsdenker’, en verschillende van zijn werken zijn te beschouwen als bouwsels waar de kunstenaar zich kan terugtrekken om na te denken en te schrijven. Ze herinneren vaak aan de middeleeuwse kloostercel en de studiolo van de Heilige Hiëronymus. Met een sterk geloof in de metaforiek van beelden en zeggingskracht van materialen creëert De Cordier vanuit deze reële en mentale plekken zijn singulier universum.
