Internationaal gezien is David Claerbout een van de meest vooraanstaande Belgische videokunstenaars. Samen met Tacita Dean, Douglas Gordon, Stan Douglas en Thomas Demand behoort hij tot een generatie kunstenaars die de betekenis van het filmische en fotografische beeld in de actuele kunst kritisch onderzoekt. De generatie maakt opgang in de jaren ’90, aan het begin van de digitale evolutie.
Claerbout studeert schilderkunst en grafiek in Gent. Hij is daarin naar eigen zeggen niet onverdienstelijk maar slaagt er niet in om een eigen beeldtaal te ontwikkelen. In 1994 beslist hij radicaal om geen eigen werk meer te creëren en enkel te werken met gevonden beelden. Rond 1995 zet hij op subtiele wijze oude archieffoto’s digitaal om tot fotovideo’s, waarin enkele beeldelementen amper zichtbaar lijken te bewegen. Door elementen in deze stille getuigen uit het verleden te doen bewegen, geeft Claerbout de beelden “de zekerheid van vooruitgang, van het heden” mee. Het dubbele tussen stilstand en beweging, verleden en heden is typerend voor veel van zijn vroege werken.
Begin jaren 2000 bewerkt Claerbout – in omgekeerde richting – filmische beelden digitaal zodat ze meer fotografische kenmerken krijgen. Zo vertraagt hij de beelden extreem of filmt hij de reële duur van het verstrijken van de tijd op een plek. Claerbout realiseert sterk atmosferische, fotografisch-filmische beelden die de inherente aspecten van die beelden onderzoeken. Door zijn sterke focus op de inherente kenmerken van zowel het fotografische als het filmische beeld, is Claerbout een van de weinige kunstenaars die erin slaagt om beide media te versmelten. Hij confronteert ons met de mogelijkheid van foto’s die zich in de tijd ontrollen maar geen film zijn, en ook met de mogelijkheid van films die in de tijd worden verstild maar geen foto zijn.
