In het oeuvre van François Morellet bestaan schilderkunst, lichtkunst, beeldhouwkunst en grafische kunst naast elkaar. De kunstenaar ontwikkelde al snel een grammatica die aan de basis ligt van zijn beeldvorming. In de jaren ’60 onderzocht Morellet de mogelijkheden van kinetische kunst en ging hij op zoek naar een medium waarmee hij zijn fascinatie voor het belang van toeval, beweging en optische effecten kon uitdrukken. Vanaf ‘63 creëerde hij lichtobjecten met neonbuizen. Zoals de Amerikaanse minimalist Dan Flavin liet hij ruimte en licht op elkaar inwerken waardoor een soort immateriële beeldhouwkunst ontstond. Maar zijn zelfrelativerende ondertoon positioneert Morellet inhoudelijk dichter bij het dadaïsme dan bij de minimal art waar hij vormelijk bij aansluit.
