Hamish Fulton geeft 1959 aan als het jaar waarin zijn fundamentele houding zich vormt. Hij leest in die periode over de Noord-Amerikaanse Indianen. Wat later studeert hij aan enkele Londense kunstscholen, waar hij start met schilder- en beeldhouwkunst maar omwille van de mobiele inzetbaarheid van de camera snel tot fotografie is aangetrokken. Tot Fultons studiegenoten behoren Richard Long en Gilbert & George. Allen verkennen ze nieuwe vormen van kunst, in het bijzonder van beeldhouwkunst. Long en Fulton kiezen voor direct fysiek contact met de natuur en engagement voor het ongerepte landschap.
Tussen ‘67 en ‘73 rijpt bij Fulton de idee om zich uitsluitend op wandelingen te richten. Na zijn eerste grote tocht in de nazomer van ‘73, van het noordoosten van het Verenigd Koninkrijk naar het uiterste zuidwesten, besluit hij om “alleen kunst te maken die resulteert uit de ervaring van individuele wandelingen”. Reizen leveren hem het inzicht op dat kunst een visie op het leven kan weergeven die niet per se hoeft te resulteren in de productie van objecten. Rond het jaar ‘70 dematerialiseert het kunstobject. Zo ontstaan land en earth art. In Engeland baseren Fulton en Long hun kunst op de wandelingen die maken, in de VS realiseren Michael Heizer en Robert Smithson projecten in en met het landschap.
Terwijl Long tijdens zijn wandelingen kleine ingrepen doet in het landschap en hij die ingrepen fotografisch documenteert en later ook elementen uit het landschap in musea en galeries binnenbrengt, roept Fulton zijn natuurwandelingen zelf tot kunstwerken uit. Voor hem is wandelen een kunstvorm op zichzelf en zijn de wandelingen onzichtbare objecten. Hoewel ze nooit de wandelervaring kunnen evenaren, maakt Fulton onderweg foto’s en nota’s met de essentiële aspecten van de wandeling: o.a. waar, wanneer en hoelang. Ze worden verwerkt in objecten waarmee hij zijn wandelervaring met het publiek probeert te delen: tekeningen, diagrammen, foto’s, teksten op de muur, kaarten, kunstenaarsboeken en edities.
Sinds ‘94 organiseert Fulton ook collectieve wandelingen met focus op aspecten van de natuur waarvoor in steden weinig aandacht bestaat. Vaak gaat het om ‘slowalks’, trage wandelingen waarin in een beperkte tijd een (vaak heel) korte afstand wordt afgelegd. Zo probeert hij zichzelf en de deelnemers tot meditatie te brengen. Het is een impliciet protest tegen het snelle tempo van het moderne leven en een samenleving die vervreemdt van de natuur. In recente jaren geven Fultons tekstwerken een explicieter beeld van zijn politieke en ecologische bekommernissen. Het protest dat schuilt in “Chinese Economy Tibetan Justice” spreekt voor zich.
Hoewel zijn werk veel gemeen heeft met conceptkunst, minimal en land art, neemt Fulton uitdrukkelijk afstand: “I am an artist who walks, not a walker who makes art.” Toch wordt hij beschouwd als een van de belangrijkste conceptuele kunstenaars ooit.
