De Marokkaanse kunstenaar Hamza Halloubi maakt films die vaak de vorm aannemen van brieven of monologen waarmee hij zich richt tot de toeschouwer of een specifiek personage. In zijn poëtische videogedichten combineert hij persoonlijke overpeinzingen met de grotere geschiedenis. Hij werkt rond thema’s zoals herinnering, kolonialisme, vervreemding en migratie. Daarbij kiest hij regelmatig voor een opmerkelijk camerastandpunt of een bijzondere techniek.
Veel van Halloubi’s werken cirkelen rond innerlijke pijn, verdriet en het stille verlangen naar verzachting van die pijn. Ballingschap, eenzaamheid en melancholie lopen als een rode draad door zijn oeuvre. Halloubi’s erg persoonlijke videogedichten zijn geïnspireerd op eigen ervaringen. De kunstenaar groeide op in Tanger, maar emigreerde naar Brussel om er een kunstopleiding te volgen en leeft en werkt sindsdien in Brussel en Gent. Zijn werk raakt, zonder concreet te worden, de grens tussen Europa en Afrika aan.
