Samen met kunstenaars zoals Sol LeWitt, Carl Andre, Joseph Kosuth en Lawrence Weiner behoort Jan Dibbets tot de boegbeelden van de conceptuele kunst. Zijn opleiding aan St. Martins School of Art in Londen met medeleerlingen zoals Barry Flanagan en Richard Long, en de veranderende tijdsgeest, doen Dibbets eind jaren ‘60 afstand nemen van de traditionele schilderkunst. Zijn ‘Stapelschilderijen’ van toen – stapels monochrome doeken op de vloer of tegen de muur – kunnen we in de context van dit eindpunt symbolisch interpreteren. Kort daarna legt Dibbets zich toe op fotografische experimenten rond licht en tijd. Daarbij staan het onderzoek naar de fotografie zelf en het registreren van kijksituaties centraal.
De reeks ‘Perspective Corrections’ (1967-69) luidt zijn internationale doorbraak in. Dibbets onderzoekt er de relatie mee tussen de realiteit en haar fotografische weergave. Zo laat hij bv. zien hoe een op een muur van zijn atelier getekend trapezium op foto een volmaakt vierkant wordt. Rond 1971 laat Dibbets zijn camera vanuit een vast punt in het vlakke Hollandse landschap rondcirkelen. Zo raakt de horizon vervormd tot een gebogen lijn die bergen en dalen lijkt te suggereren. Ander onderzoek focust op het verloop van de tijd, dat wordt geregistreerd door de lichtinval in o.a. zijn atelierruimte op gezette tijden te registreren. Sommige van deze fotoreeksen ordent Dibbets in rasters van acht kolommen en tien rijen. Dit verleent het resultaat een abstract karakter.
Door onze manier van kijken open te breken, bevraagt Dibbets onze blik op de werkelijkheid, die nog steeds sterk wordt bepaald door het perspectief. Ook in recenter werk biedt hij nieuwe kijksituaties aan, die onze geconditioneerde kijk op de realiteit ter discussie stellen.
