In 1959 vestigt Jim Dine zich in New York, waar hij naast kunstenaars als Claes Oldenburg, Allan Kaprow en John Cage de ‘happening’ ontwikkelt, een voorloper van performancekunst. Parallel met zijn happenings ontstaan schilderijen waarin hij concrete dingen integreert, zijn zogenaamde ‘combine paintings’. Hoewel hun sterke grafische stijl, heldere kleuren en eenvoudige, populaire beeldelementen vaak gekoppeld worden aan de pop art, ziet Dine zijn werk op doek eerder als een verderzetting van de collages van Robert Rauschenberg en het werk van Jasper Johns en de neo-dadaïsten. In tegenstelling tot de pop art, die is gericht op de weergave van de moderne maatschappij, verwerkt Dine persoonlijke beelden uit zijn alledaagse omgeving.
