Jonathan Horowitz is bekend voor zijn post-popartkunst, kritiek op de consumptiemaatschappij en politiek geëngageerde installaties. Hij studeert af in filosofie en film in 1987, het jaar waarin Andy Warhol sterft. In veel van zijn kunst eigent Horowitz zich de beeldtaal van de popart toe zoals deze door Warhol esthetisch werd gecanoniseerd. Maar dan wel onderbouwd met de kritische strengheid die typisch is voor de conceptuele kunst. Qua mediumkeuze evolueert Horowitz van video over installatie naar schilderkunst.
Van kort na zijn studies tot diep in de jaren ’90 werkt Horowitz als video editor. In zijn eerste kunstwerken analyseert hij het medium. Na meerdere experimenten met video neemt de kunstenaar de conventies van televisie, huiselijk entertainment en populaire cultuur kritisch onder de loep. Zijn focus verschuift naar maatschappijkritiek. Hij snijdt zowat alle actuele sociale en politieke thema’s van de Amerikaanse cultuur aan: oorlog, consumptie, ras, seksualiteit, religie, het politieke tweepartijenstelsel en de impact van de publieke media en hun beroemdheden op het persoonlijke.
In 2000 presenteert de kunstenaar ‘The Jonathan Horowitz Show’. Over zeven beeldschermen toont hij fragmenten van films en tv-programma’s die hij onderbreekt met sobere, autobiografische tussentitels zoals “I think I have AIDS (1988-1993)”. Horowitz brengt tegengestelden samen om ze te verhelderen of te relativeren. Zo alludeert hij met het rood van Coca Cola en het blauw van Pepsi op de twee politieke partijen van de Verenigde Staten en suggereert hij dat vrijheid van keuze een illusie is. In 2012, het jaar van de herverkiezing van president Barack Obama, stelt Horowitz de installatie ‘Your Land/My Land: Election ‘12’ in zeven Amerikaanse musea tegelijk voor. Het werk nodigt het publiek uit om over politiek te discussiëren en effectief te gaan stemmen.
In recente reeksen schilderijen bouwt Horowitz overduidelijk voort op werk van popartkunstenaars zoals Jasper Johns, Robert Rauschenberg, Andy Warhol en op de welbekende stippen van Roy Lichtenstein. In 2015 laat de kunstenaar op de Frieze-kunstmarkt in New York 700 VIP-gasten in ruil voor een cheque van $20 met de vrije hand op een vierkant schilderdoekje een zwarte cirkel schilderen. De imperfecties zijn persoonlijk, contrasteren met mechanische reproductietechnieken en zijn daarom belangrijk. Later voegt hij de doekjes samen tot ‘700 Dots’, zeven minimalistische ensembles van telkens 100 doekjes, die hij als zijn werk te koop aanbiedt.
