Kees Goudzwaard is niet het type kunstenaar dat zich in de kunstwereld of de media laat opmerken. Hij laat zijn werken voor zich spreken. Met hoogstens een suggestieve titel hier of daar veroorlooft hij zich een hint te geven naar een mogelijke lezing van zijn werk. Goudzwaards oeuvre omvat vooral olieverfschilderijen op doek, maar ook zeefdrukken en enkele grote muurschilderingen, onder meer in Mexico City en Genua.
Goudzwaard baseert zijn olieverfschilderijen op fysieke modellen die hij hetzij volledig met plakband samenstelt, hetzij assembleert uit plakband, papier en/of kleurenfolie. Zodra de compositie van een model in balans is, zet de schilder het beeld in ware grootte in dunne, transparante verflagen over op doek. Daarna wordt het model vernietigd, alsof het nooit heeft bestaan.
Hoewel de manier waarop Goudzwaards composities tot stand zijn gekomen – mede door hun schaal – sterk voelbaar is, verhindert de kunstenaar dat we zijn schilderijen met hun modellen kunnen vergelijken. Met elke stap in het maakproces lijkt Goudzwaard ernaar te streven om het voorgestelde te laten samenvallen met de voorstelling. Hij maakt ontwerp (het model), uitvoering (het schilderij) en beschouwing radicaal van elkaar los en wil vermijden dat onze aandacht afdwaalt van de schilderijen zonder meer.
Met zijn werken, die zouden kunnen worden afgedaan als technisch verbluffende reproducties van composities uit banale materialen, lokt Goudzwaard diepgravende analyses van kunstkritische en filosofische aard uit. Zijn schilderkunst raakt aan vele belangrijke, picturale thema’s uit de kunstgeschiedenis: o.a. het trompe-l’oeil van 17de-eeuwse Hollandse stillevens, collages van de kubisten, de autonomie van beeldende middelen in de abstracte schilderkunst, de fundamentele schilderkunst en de minimal art.
In de 2de helft van de jaren ’90 realiseert Goudzwaard schilderijen waarin hij teksten en andere beeldelementen integreert. Later beperkt hij zijn composities opnieuw tot constructies van papier en plakband. De meeste worden gekenmerkt door een ritmische opeenvolging van hun bouwstenen in nevenschikking of binnen een raster. Zo hoeft hij zijn composities niet te verantwoorden.
Goudzwaard schildert zonder textuur. Zijn hand is enkel herkenbaar waar de stukjes tape werden afgescheurd. In sommige schilderijen geven de verhoudingen tussen tape en papier aan dat het model rechtopstaand werd gerealiseerd. Dan zit de tape ter anticipatie op de zwaartekracht alleen aan de bovenzijde van het papier. Bij andere zit de tape rondom het papier, waardoor we lijken te kijken naar een vogelperspectief op een oorspronkelijk horizontaal vlak.
