Aanvankelijk wilde Manders dichter worden en een zelfportret schrijven, maar al snel botste hij op de beperkingen van taal. Dus bedacht hij een ‘zelfportret als gebouw’, een imaginaire constructie waarin hij zijn werken, gaande van tekeningen en ruimtelijke installaties tot monumentale sculpturen, ging verzamelen en in ideale omstandigheden presenteren. Veel van Manders’ installaties kunnen worden begrepen als ‘verbeelde gedichten’ of ‘gedichte beelden’, waarbij de alledaagse logica heeft plaatsgemaakt voor een parallelle werkelijkheid. Qua sfeer leunen zijn installaties vaak sterk aan bij de 19de-eeuwse gothic-esthetiek, met schrijver Edgar Allan Poe als bekend vertegenwoordiger.
