Met zijn directe en expressieve figuratieve schilderstijl zet de Nederlandse schilder René Daniëls eind jaren zeventig de toon voor de ‘nieuwe schilderkunst’ in Nederland. Zijn schilderijen zijn kleurrijk, helder, licht en vaak transparant, maar tegelijk gelaagd en raadselachtig. Woorden en titels spelen een belangrijke rol.
De gelaagdheid van Daniëls’ werk hangt nauw samen met zijn beeldende manier van denken. Dit beeldend denken reflecteert niet alleen over de relatie tussen vorm en betekenis van objecten en over de schilderkunst, maar ook over zijn positie als kunstenaar ten opzichte van de cultuurgeschiedenis en het actuele kunstklimaat. Daniëls voelt zich het meest verwant met kunstenaars die zich begeven in ‘het voormalige niemandsland tussen literatuur, beeldende kunst en het leven’, zoals Daniëls het zelf formuleert. Ondanks wisselingen in stijl zien we wel bepaalde composities, motieven (schelpen, vissen, zwanen, mosselen en later ook menselijke figuren) en titels herhaaldelijk terugkeren in zijn werk. Aanvankelijk beperkt hij zich tot eenvoudige geometrische vormen, waarin soms figuratieve motieven te herkennen zijn. De opbouw van zijn werken blijft gelijk, maar de gelaagdheid en complexiteit ervan neemt toe.
