Roe Ethridge verenigt zijn commerciële fotowerk ongedwongen met conceptuele kunstfotografie. Beelden uit modetijdschriften plaatst hij naast nostalgisch aandoende straatbeelden uit Amerikaanse buitenwijken en close-ups van alledaagse dingen. In reeksen en boeken ontmoeten herkenbare en intieme details uit ogenschijnlijk onverenigbare settings elkaar in wisselende samenstellingen. Op deze manier onderzoekt Ethridge hoe identieke beelden in verschillende constellaties nieuwe visuele ervaringen opwekken en uiteenlopende verhaallijnen suggereren. Ethridge werkt met de klassieke genres binnen fotografie – portret, landschap en stilleven – maar bewerkt zijn beelden zo doordacht dat de genres complexe relaties met elkaar aangaan.
Na zijn kinder- en studietijd in Atlanta en Florida verhuist Ethridge in 1977 naar New York, waar hij als commercieel fotograaf start. Hij maakt foto’s voor de modewereld, magazines en bedrijven waaronder Kenzo en Mercedes-Benz. De manier waarop de fotograaf moeiteloos schakelt tussen commerciële en artistieke fotografie kenmerkt zijn hele oeuvre. Na een periode van intensief reizen onderzoekt Ethridge wat de grenzen van persoonlijke ruimte betekenen met beelden van zijn eigen huis en atelier, magazinefoto’s van geënsceneerde slaapkamers, suburban decors en billboards.
Zijn projecten resulteren in installaties en boeken. Het feit dat zijn beelden pas hun relatieve finaliteit vinden binnen een samenhang, is essentieel voor Ethridges praktijk. Beelden die eerst vertrouwd lijken, krijgen een zweem van mysterie wanneer ze door de kunstenaar worden gecombineerd. Een stilleven met rottend fruit naast een catwalk-shot, of een close-up van een pompoensticker naast een foto van een rode zak in een hoek, krijgen door accurate rangschikking betekenis. Zo ontwricht Ethridge de oorspronkelijke inhoud van foto’s en schenkt hij ze het potentieel van nieuwe inhoud.
Het werk van Ethridge is beïnvloed door onder meer Thomas Ruff, Michael Schmidt en Christopher Williams, fotografen die eveneens in reeksen biografische verhaallijnen combineren met meta-narratieve concepten. De individuele beelden zijn zelfde conceptueel, maar het groeperen en koppelen ervan zet de deur open voor conceptuele verbanden. Beelden zijn dan ook wispelturig en na verloop van tijd vervaagt hun originele intentie, waardoor nieuwe betekenissen kunnen ontstaan.
