Ronny Delrue volgde schilderkunst aan School of Arts/KASK in Gent en was in 1994 laureaat aan het HISK in Antwerpen. Zijn tekeningen en schilderijen geven bijna uitsluitend hoofden weer. Nu eens zijn ze enkel ruw aangegeven door middel van een contour, dan weer werden ze volledig dichtgeschilderd. Ze lijken contact met ons te zoeken maar het ontbreken van ogen, mond en neus bemoeilijkt dit. De hoofden staan voor de mens in zijn geheel en situeren zich tussen zelfportret, portret en landschap in. Hoewel ze de denkwereld van de kunstenaar uitdrukken, werpen ze ons vooral terug op onszelf en onze persoonlijke innerlijk. Het centrale thema in het werk van Delrue is de vervuiling, verstening en verdwijning van de geest, die idealiter zuiver is. Elke reeks hangt hiermee in meer of mindere mate samen en ontstaat vanuit een concrete gedachte of emotionele prikkel. Zo spreekt de werkenreeks ‘Cerebriraptor’ (Hersenvreter) uit 2005 specifiek over de mens die door invloeden van buitenaf geen vat meer heeft op zijn eigen denken.
Delrues tekeningen en schilderijen ontstaan parallel naast elkaar, waarbij tekenen van primair belang is. Het medium laat hem toe om de dingen die dagelijks op hem afkomen vlot en direct in beeld te brengen. In tekeningen legt Delrue niet alleen ontwerpen voor later vast, hij capteert er ook denkoefeningen in die hem helpen om ideeën en motieven te filteren. Dit soort tekeningen omschrijft hij als zijn ‘ideeënlaboratorium’. Daarnaast maakt de kunstenaar ook dagboektekeningen en modeltekeningen, die hij een autonoom statuut verleent. De dagboektekeningen zijn snelle, impulsieve studies in potlood, aquarel en/of gouache op papier. Het kleurgebruik is herleid tot zwart, grijs en bruin. Korte notities vermelden datum en uur en geven onder meer aan wanneer de kunstenaar (ook) met zijn linkerhand tekende. Ze onderstrepen het dagboekkarakter.
Ook in zijn schilderijen gaat Delrue een gevecht aan met de geest. Zijn doeken slibben dicht onder grijze verflagen. Landschappen lijken te baden in een dikke mist en zijn enkel als een vervagende herinnering te ontwaren. Ze deinen uit over de randen van het doek en gaan over in de ruimte waar ze worden getoond. De laatste tien jaar experimenteerde Delrue ook met andere media, zoals video, fotoprint, grafiek en sculptuur. Zo ontwikkelde hij tijdens enkele kunstenaarsresidenties in het Europees Keramisch Werkcentrum in ’s-Hertogenbosch zijn ‘mind sculptures’, beelden in gebakken en ongebakken aarde die Delrue beschouwt als ‘gebouwen waarin we kunnen leven en rondwandelen’. Het werken met andere media beïnvloedde de verdere ontwikkeling van Delrues tekeningen. Zijn doctoraat uit 2011, waarin de kunstenaar het belang van de tekening onderzocht, maakte zijn schildertechniek dan weer spontaner, sneller en lichter.
