De schilderijen van Ronny Delrue zijn stollingen van emotionele en intellectuele ervaringen. Zijn dagboeknotities vormen de voedingsbodem voor zijn schilderijen. Tegenstellingen als abstractie en figuratie, mooi en lelijk, weten en vergeten zijn voor hem essentieel. Delrue heeft aanvankelijk expressionistisch gewerkt. Sindsdien verhoudt zijn werk zich nog altijd tot dat expressionisme, in die zin dat hij het bewust negeert: de expressionistische geste wordt ingehouden, uitspattingen worden onderdrukt. De vaak kleine doeken zijn geen letterlijke vertalingen van zijn gevoelens, maar reflecties daarop. Wat je voor schilderen aanziet blijkt een wegschilderen te zijn. De schilder verbetert niet of voegt niet toe, maar doet verdwijnen. De spanning tussen de wil en de angst om te vernietigen speelt in zijn werk een grote rol. Bepaalde figuren, aanwezig in het beginstadium van het schilderproces, kunnen in het eindresultaat onzichtbaar geworden zijn, maar toch blijven ze vermoedbaar. Het zijn dergelijke schemerzones die Delrue interesseren. De randen van zijn doeken tonen de onderliggende kleurlagen, verraden iets van de geschiedenis van het doek. Een beeld vertelt met andere woorden niet in een keer alles, maar onthult telkens iets anders. De kijker kan verdwalen in wat het werk allemaal kan zijn.
