Tim Volckaert (°1979, Ronse) verkent doorheen zijn oeuvre een spectrum aan disciplines. De relatie tussen mens en landschap loopt als een rode draad door zijn acties, tekeningen, sculpturen, installaties, fotografie en schilderijen. Hoe verhoudt de mens zich tot zijn omgeving? En hoe komt dat tot uiting in de kunstgeschiedenis?
In een reeks schilderijen die hij vorig jaar toonde in CC Mechelen analyseerde hij typische portretten (in de renaissance en later) waarin rijke burgers zich met een zekere zelfingenomenheid laten portretteren tegen een landschappelijk decor, dat vooral moet dienen om hun weelde verder tentoon te spreiden. Die dualiteit deconstrueerde en corrigeerde hij eerder al in mysterieuze schilderijen, waarin voor- en achtergrond, mens en landschap harmonieus in elkaar overgaan.
In zijn nieuwste werken denkt Volckaert verder na over hoe machtsstructuren – van de mens tegenover de omgeving, maar ook van mensen onderling – zichtbaar zijn in de kunstgeschiedenis.
“M’n voormalig atelier was een organisch groeiend zelfportret aan het worden, na 10 jaar diende ik deze plaats noodgedwongen te verlaten. In twee weken tijd molesteerde ik al de arbeid van het voorbije decennium en deponeerde alles in afval containers . Ik nam me voor me nooit nog dermate te laten samenvallen met een gebouw. Mijn huidig atelier is een werkplaats alwaar ik elke weekdag van 9u tot 18.30u present teken. Niet meer of niet minder. Als een legionair die tijdelijk ergens gestationeerd wordt.“ - Tim Volckaert
Samen met de kunstenaar maakten de Vrienden v/h S.M.A.K. een editie.
