De manier waarop de werken in de ruimte zijn geplaatst, geeft haar “een huiskamergevoel”. Er staan een tafel en een boekenkast, er is een televisie en tekeningen verlevendigen de wanden.
Blinky Palermo (1943-‘77, Duitsland) is vooral bekend voor zijn textielschilderijen: aan elkaar genaaide lappen effen gekleurde textiel over een kader gespannen. Net als Sol LeWitt realiseerde hij grote installaties en tekeningen in situ. Deze schetsen zijn ontwerpstudies voor muurtekeningen die de verhouding tussen vorm, kleur en de omgevende ruimte verkennen. Palermo’s postminimalistische kunst ondermijnt het strenge en strakke modernisme met gesofisticeerde humor, expressiviteit en soms poëtische titels.
Stanley Brouwn (1935, Suriname) neemt zijn lichaam als maat van alle dingen en ontwikkelde een eigen maatsysteem (de sb-voet, de sb-el en de sb-stap). In zijn voetstappenproject bracht hij op duizenden fiches afstanden in kaart die hij te voet aflegde. Uitgedrukt in twee eenheden: de lengte van zijn persoonlijke voetstap en die van de onpersoonlijke standaardmaat ‘meter’. Op deze tafel heeft de kunstenaar verschillende materialen samengebracht, elk met de lengte van 1 el, een oude lengtemaat gebaseerd op de lengte van het deel van een menselijke arm tussen elleboog en hand.
De Nesting Bookcase van Joe Scanlan (1961, VS) is zowel een modulair plankenrek als een sculptuur. De vormeenvoud ervan doet denken aan minimalistische en conceptuele kunst maar ook aan doe-het-zelf meubelen. Scanlan herdefinieert de functie van dit kunstwerk constant door het in verschillende contexten te presenteren: van museum over kunstgalerie tot huiskamer. Zo verkent hij hoe het werk zich aanpast aan de context in relatie tot de realiteit en sociale activiteit. Hier functioneert de Nesting Bookcase als kunstwerk in een museum en als element binnen deze door Ayşe Erkmen opgezette tentoonstelling in de vorm van een huiselijke setting.
In de ruimte ertegenover staat een sculptuur van Henk Visch (1950, Nederland). Het is een beschadigd huis dat enkel uit een geraamte bestaat. Er zijn geen wanden die beschutten en het dak is niet bedekt. Hier en daar zijn een soort vodden op de structuur aangebracht. Toch is het huis goudkleurig. Armoede en rijkdom zijn in deze sculptuur verenigd. Dit huis interpreteert Erkmen als een metafoor voor de strijd die kunstenaars leveren met zichzelf en met hun omgeving.
De basis van de tekening van Barbara Hepworth (1903-’75, UK) is net als die van Henk Visch’ sculptuur lineair: cirkels, halve cirkels, gebogen en ongebogen lijnen. Ook Hepworth gaf de lijnen van haar beeld een ‘arty touch’. Zoals Visch de lijnen van zijn sculptuur met vodden doorbrak, overschilderde Hepworth haar strakke lijntekening met een spontane verftoets. Erkmen koos onder meer ook voor Hepworth omdat ze in haar tijd een van de weinige vrouwelijke beeldhouwers was tussen mannelijke kunstenaars zoals Henri Moore.
In de video van Bruce Nauman (1941, VS) zie je een man en een vrouw zonder reden met elkaar in ruzie komen. Iets onbelangrijks wordt in die mate opgeblazen dat het overdreven belangrijk wordt en uitmondt in een gevecht. Voor Erkmen staat de video voor de kunstwereld waarin het belang van kunstenaars en hun werk ook vaak overmatig wordt opgeschroefd. Het plastic weefsel van Katharina Heinrich (1964, Oostenrijk) lijkt wel een tafelkleed dat tijdens de ruzie werd weggeworpen. David Lamelas’ (1946, Argentinië) tekeningen decoreren de kamer. Erkmen vind ze prachtig in hun eenvoud. Door strepen te herhalen deed de kunstenaar twee bomen verschijnen.
