Vercruysse’s hele oeuvre vormt een onderzoek naar welke rol kunst en kunstenaars kunnen spelen in onze samenleving. Daarbij neemt hij telkens een specifieke vraagstelling als uitgangspunt voor een nieuwe werkenreeks. Vanaf midden jaren ’70 maakt de kunstenaar vooral foto(zelf)portretten. In reeksen zoals ‘Chambres’ (1983-86) en ‘Atopies’ (1985-87) verschuift zijn aandacht naar sculpturale stillevens die verwijzen naar theater en architectuur. Kolommen, meubels, kaders en spiegels vormen bevreemdende ensembles die een desolaat gevoel oproepen. ‘Atopie’ betekent letterlijk ‘non-plaats’ en lijkt hier het tegengestelde te zijn van ‘utopie’, een term van betekenis in een wereld met lege idealen. Ook in zijn reeks ‘Tombeaux’ (1987-94) benadrukt Vercruysse afwezigheid. Hij toont stoelen en sokkels die leeg zijn maar tegelijk de aanwezigheid van een persoon of een kunstwerk suggereren.
