Vito Acconci was oorspronkelijk dichter maar begon beeldende kunst te maken in 1969. Al snel behoorde hij tot de pioniers van de performance- en videokunst. De conceptuele videowerken die Acconci op basis van performances in de late jaren ’60 en jaren ’70 creëerde, waren technisch eenvoudig en ruw uitgevoerd. Ze bezaten een krachtige, radicale directheid. In de meeste van zijn ‘psychodramatische’ videoperformances deed de kunstenaar met zijn lichaam als middel aan zelfonderzoek. Taal was daarbij een belangrijke katalysator. Tegelijk zette Acconci typische videotechnieken in – zoals de close-up en het vaste camerastandpunt – om pseudo-intimistische settings te creëren, waarin hij intens persoonlijke, soms bijna exhibitionistische acties uitvoerde. Met dergelijke performances wou de kunstenaar een intensieve dialoog tussen hemzelf en zijn publiek forceren, waarbij hij de relatie tussen het private zelf – van zowel maker als kijker – en de publieke ruimte kritisch onderzocht en verstoorde.
In 1974 schakelde Acconci over naar monumentale installaties en sculpturen. Ook in dit soort werken bleef de verhouding tussen individu en publieke ruimte centraal staan. De meeste van Acconci’s monumentale installaties vergen dan ook participatie van het publiek. In 1988 richtte de kunstenaar de Acconci Studio op, waar hij met gelijkgestemde architecten en ingenieurs projecten voor stedelijke openbare ruimtes ontwikkelde, waarin sculptuur, installatie, design en kunst met architectuur werden gecombineerd.
