Het oeuvre van François Morellet (1926, Frankrijk) vertoont linken met de kinetische kunst uit de jaren ’60, die de dynamiek van de moderne tijd zuiver abstract benaderde. Beweging werd een doel op zich: objecten bewogen (aangedreven door een motor, onder invloed van wind…) of konden door de kijker in beweging worden gebracht. Deze kinetische sculptuur bestaat uit twee aluminium rasters die via smalle fietskettingen langzaam in beweging worden gezet. De metalen structuren veranderen van vorm en van positie ten opzichte van elkaar. De compositie van het werk is letterlijk dynamisch.
Ook bij het werk van Ann Veronica Janssens is beweging belangrijk. Ze wil er de elasticiteit van de werkelijkheid mee weergeven. Maar terwijl dit werk van Morellet zelf beweegt, ontstaat in werken van Janssens (optische) beweging wanneer je erlangs loopt (bv. Magic Mirrors) of je je ogen erover laat dwalen (bv. Untitled (blue glitters)). Het feit dat je rondloopt in de tentoonstellingsruimte en dus ten opzichte van de werken verschillende posities inneemt, buit Janssens ten volle uit in functie van een dynamische beleving van haar werk.
Dit werk met roestvrij staal en neonlampen is een atypisch werk binnen het oeuvre van Guy Mees (1935-2003, België). Het is een heel strak werk voor Mees’ doen en van veraf verwant met zijn balkvormige roze en lichtblauwe lichtboxen waarover frivool kantwerk is gespannen uit de werkenreeks Verloren ruimte (1960-1966). De ruimte die ‘verloren’ is, is voor Mees die van het schilderij. Hij wou de schilderkunst openbreken, in vraag stellen en onderzoeken.
Mees’ werken nemen zeer diverse vormen aan: o.a. schilderijen, sculpturen, papierreliëfs, installaties en films. Hoe uiteenlopend ze ook zijn, altijd bevatten ze verwijzingen naar schilderkunst. Door middel van elementen als kleur, vlak, lijn, kader en diepte tastte de kunstenaar de grenzen van de schilderkunst af: hoe ver kan je gaan binnen het medium schilderkunst en waar liggen de grenzen tussen de schilderkunst en andere disciplines?
Dit schilderij van René Daniëls (1950, Nederland) boeit Ann Veronica Janssens in de manier waarop de kunstenaar speelt met ruimte en licht, voor- en achtergrond, binnen en buiten. Hoe de ruimte in het schilderij te interpreteren is, blijft een mysterie. Je kan door het zwarte gat kijken naar de imaginaire ruimte die erachter lijkt te liggen. Het schilderij functioneert dan als een raam. Maar de geschilderde ruimte zou ook uit het zwarte gat naar buiten kunnen komen. Hoe licht en ruimte zich tot elkaar verhouden heeft Janssens, die oorspronkelijk architect wou worden, altijd gefascineerd.
Tentoonstellingsruimtes komen vaak als onderwerp voor in Daniëls schilderijen. Terugkerend motief is een perspectiefweergave van drie wanden waarop vierkanten prijken die zowel als (monochrome) schilderijen (zonder thema) als als vensters kunnen worden geïnterpreteerd. In dit werk is de ruimte deels overschilderd onder een laag zwart. Tegenstellingen als binnen en buiten, voor- en achtergrond en dag en nacht worden in één beeld verenigd. Daniëls zelf wijst op het spel tussen zichtbaar maken en versluieren: “Elke onthulling van een geheim dient de verhulling van een ander geheim.” Is een schilderij een afbeelding van wat we zien? Of weerspiegelt het wat we denken?
