In de onorthodoxe houding van Braco Dimitrijević primeert zijn sceptische visie op geschiedschrijving en het door het westen gedomineerde kunstdiscours. In zijn oeuvre poogt hij de mechanismen die ten grondslag liggen aan (kunst)geschiedschrijving bloot te leggen en aan te tonen dat ze vooral op toeval berusten. Eind jaren ’60 sluit hij zich aan bij het toen populaire idee dat kunst toegankelijk moet zijn voor iedereen en dat iedereen een kunstenaar is. Met zijn fotoreeks ‘Casual Passer-by’ (Toevallige passant), waarin hij foto’s van anonieme voorbijgangers tot billboards uitvergroot en op drukbezochte publieke plekken aanbrengt, breekt hij in de jaren ’70 internationaal door. Dimitrijević vervangt ook publieke standbeelden van bekende personen door bronzen bustes van onbekende personen. Verder voorziet hij onbelangrijke plekken van marmeren gedenkplaten met het opschrift “This could be a place of historical importance”.
Waar het vroege werk van Dimitrijević zich in de publieke ruimte situeert, ontstaan vanaf 1976 interventies in museumcollecties. Door middel van drieluiken bekritiseert hij de macht van musea, die bepaalde kunstenaars een cultstatus toekennen maar vele andere uitsluiten. Bekend- of onbekendheid zou een kwestie van conventie zijn. Deze drieluiken leveren ook commentaar op de gangbare wijze van presenteren en de fetisjistische behandeling van kunst in musea. Met zijn combinaties van fruit, groenten en later ook opgezette en zelfs levende dieren en originele kunstwerken uit de meest prestigieuze collecties ter wereld, streeft Dimitrijević naar de gelijkschakeling van natuur, ideologie, arbeid en kunst. Hij ziet weinig verschil tussen musea en dierentuinen. Graag had hij bv. leeuwen zien loslopen in het Louvre, maar hij moest zich tevredenstellen met een introductie van kunst aan de hand van reproducties in de kooien van levende dieren in de Parijse Jardin des plantes.
