Belangrijker dan de kunstopleidingen waaraan hij in de jaren ‘60 begon en die hij nooit voltooide, waren voor Guillaume Bijl de administratieve beroepen die hij in de jaren ‘70 uitoefende om aan de kost te komen. Deze ‘university of life’ in het lagere middenklassecircuit deed Bijl beseffen dat kunst – zelfs al is ze conceptueel – een door een zo breed mogelijk publiek gedragen werkelijkheid moet verbeelden. Intussen bouwt Bijl al meer dan dertig jaar aan een consistent oeuvre dat hij beschouwt als “realistische getuigenissen om visueel af te rekenen met mijn tijd”. Als een soort Europese adept van de appropriation art, een Amerikaanse kunststroming die begin jaren ‘80 opkwam met kunstenaars als Jeff Koons en Cindy Sherman, reproduceert Bijl bestaande beelden uit het dagelijkse leven bijna letterlijk met als doel “de codes van onze consumptiemaatschappij als beeldclichés van zichzelf te ontmaskeren”.
