Johan Grimonprez is internationaal bekend voor zijn video’s samengesteld uit o.a. documentair materiaal, downloads, historische archiefstukken, homevideo's, flarden Hollywoodfilm, nieuwsbeelden en reclame. Zijn werk balanceert tussen kunst en cinema, documentaire, fictie, praktijk en theorie. In onze door beelden overspoelde wereld suggereert Grimonprez nieuwe narratieve structuren om persoonlijke verhalen te kunnen blijven vertellen. Hij openbaart en ontwricht de rol die de media spelen in de constructie van onze persoonlijke en politieke geschiedenissen, onze angsten en verlangens en de manier waarop we naar onszelf en de wereld kijken. Omdat het heersende mediabeeld niet meer correspondeert met de reële politiek en actuele staat van de wereld, neemt Grimonprez een duidelijk standpunt in. Hij levert de scherpste kritiek, breekt grenzen open en zet heikele onderwerpen op de agenda. Kunst, poëzie en schoonheid zet hij in als een politieke en kritische daad van verzet.
Tijdens Documenta X breekt Grimonprez door met ‘dial H-I-S-T-O-R-Y’ (1997), een wervelend onderzoek naar mediastrategieën waarin tv-beelden en homevideo’s samenvloeien in portretten rond terrorisme. De film vertrekt vanuit een dialoog waarin een schrijver beweert dat de terrorist de maatschappelijke rol van schrijver onnodig heeft gemaakt, omdat hij de media beter weet te bespelen. Onder het mom van een kroniek van vliegtuigkapingen ontbloot de film de ‘kaping’ van de realiteit door de media en duistere dimensies van onze cultuur, zoals mediaspektakel, angstindustrie en toenemende vergetelheid.
Begin jaren ‘90 start Grimonprez, samen met kunstenaar Herman Asselberghs, een media-archief in de vorm van een videotheek. Bezoekers kunnen er films door- en terugspoelen, stoppen, een nieuwe kiezen etc. Parallel met de opkomst van YouTube en Facebook en de samenkomst van telefoon, internet, computer en tv in één mobiel toestel, ontwikkelt Grimonprez’ videotheek zich tot een ‘WeTube-o-theek’, een multimedia-installatie met ontelbare links, waar de bezoeker zich doorheen kan zappen.
Ook Grimonprez’ films evolueren mee. Waar vroegere films over de overgang van film naar video of zappen via de kabel gaan, onderzoekt ‘Double Take’ (2009) hoe continu online switchen tussen beelden onze relatie tot die beelden beïnvloedt. De film speelt met Hitchcocks fascinatie voor persoonsverwisselingen en ontrafelt mechanismen van paranoia en angstcreatie binnen onze maatschappij. Hij staat voor het dubbele effect van tv en cinema, kapitalisme en communisme, reclame en oorlogsvoering, in een wereld die verworden is tot ‘info-dystopia’ en Photoshop-realiteit.
Grimonprez’ pseudodocumentaire ‘The Shadow World: Inside the Global Arms Trade’ (2016), waarin archiefbeelden en fictie naadloos in elkaar overgaan, vormt een krachtig betoog tegen een corrupte internationale wapenhandel die wereldwijd de democratie bedreigt.
