Marina Abramović is een van de voortrekkers van de body art, een afsplitsing van de performance art, die begin jaren ’70 ontstond. De stroming, met belangrijke kunstenaars zoals Vito Acconci, Bruce Nauman, Chris Burden en Abramović zelf, kiest er expliciet voor om het eigen lichaam als artistiek expressiemiddel voorop te stellen. Dit resulteert in dikwijls confronterende performances. In de jaren ‘70-‘80 verwerft Abramović grote bekendheid met performances die ze vaak samen met haar partner Ulay uitvoert en waarin ze de grenzen van het lichaam aftasten. Hoewel haar performances zelden sensationeel zijn, worden ze vaak gekenmerkt door zelfbeschadiging en uitputting en geïnterpreteerd als gewelddadig en gevaarlijk. Abramović vindt participatie van het publiek in haar optredens cruciaal. Altijd streeft ze naar een ‘energetische dialoog’ met de kijker en gaat ze op zoek naar een “emotionele en spirituele transformatie, voor zowel haarzelf, als het publiek”. In de jaren ‘90 verdwijnt het agressieve, beschadigende aspect stilaan uit haar artistieke praktijk en creëert Abramović vooral kunstwerken met een meer objectmatig karakter (‘tussen-objecten’ noemt ze die zelf), zoals video’s, sculpturen, installaties en foto’s. De idee van het uitwisselen van energie blijft in deze werken aanwezig, maar kantelt van een fysiek naar een meer vergeestelijkt karakter: de werken krijgen een mentale architectuur.
